• Home
• Over de UPF / Visie
• Komende Activiteiten
• Ambassadeurs voor Vrede
• Vredesinitiatieven
• Projecten
• Conferenties
• Publicaties
• Links
• Gastenboek
• Neem contact met ons op

Nieuws vervolg:

Vergevende moeders

Een van de meest ontroerende ogenblikken tijdens het Global Peace Festival in Washington DC brak aan toen Marita Michael Lee en Michelle Postell op het podium verschenen. Postell’s zoon, lid van een jeugdbende, heeft de moord in 2004 op de 16 jarige zoon van Michael Lee, een talentvolle American football speler, op zijn geweten. Beide vrouwen zijn hun kind kwijt, de ene zoon is dood en de andere moet een jarenlange gevangenisstraf uitzitten. Maar waar vóór hun ontmoeting respectievelijk woede en schaamte hun hart vulden, is daar inmiddels plaats gemaakt voor een heel nieuw gevoel.

Vervolg:

De eerste keer dat de moslima Marita Michael Lee en de protestante Michelle Postell elkaar omhelsden waren beide vrouwen zelf verbaasd. En verbaasd was iedereen in die rechtszaal, waar Postell’s zoon terechtstond voor de moord. “Er was een pauze, ik liep langs haar, op dat moment stond ze op en …..”, zei Michael Lee, een opgewekte vrouw van 45 met een hese stem. “We grepen elkaar vast en iedereen keek naar ons”, vulde Postell, een keurig gekapte 50-jarige met een verlegen glimlach, aan.

Zielsverbondenheid

De neiging om elkaars zinnen af te maken toont de band tussen de vrouwen, het resultaat van een gedeelde ervaring die geen enkele ouder mee zou willen maken. Hoewel veel gezinnen helaas al te bekend zijn met geweld in hun directe omgeving, past de manier waarop de twee vrouwen reageerden allerminst in het vertrouwde beeld. Kort nadat Michelle’s zoon naar de jeugdgevangenis van Oak Hill was gestuurd, deed Marita een poging met haar in contact te komen via een dominee

Vergevende moeders

Tot dat moment werd ze door woede en afschuw verteerd. “De enige manier waarop ik hiermee in het reine kon komen was door vrede te sluiten met haar”, zei Marita in een recente toespraak met de andere moeder aan haar zijde. “Ik zei haar dat het me speet,” zei Michelle en zij zei: “Dat is het enige dat ik wilde horen.” De twee hielden onlangs een toespraak in het Willard Continental Hotel, waar ze tegenover een publiek stonden waaraan ze graag hun verhaal kwijt wilden: moeders van vermoorde kinderen. Het was tijdens de vierde ‘Summertime Tea’, de jaarvergadering van ‘Vergevende Moeders’, de organisatie die de twee vrouwen hebben opgericht. De lunchbijeenkomst was bedoeld om contacten te leggen en troost en inspiratie te bieden aan diegenen die nog worstelen met hun verdriet.

Lotgenoten troosten

Tientallen vrouwen en ook enkele mannen zaten chique uitgedost aan de feestelijk gedekte tafels in de balzaal, terwijl ze genoten van de hors d’oeuvre met garnaal, naar spirituele dans keken en luisterden naar gedichten en korte toespraken over vergeving. Toen gevraagd werd wie moeder was van een vermoord kind stonden er twaalf vrouwen op. Vele aanwezigen waren supporters van de groep of vrienden, tantes of grootmoeders van slachtoffers. Maar de twee moeders hebben grote moeite om belangstellenden te vinden voor hun workshops en ondanks de vele toespraken over vergeving en verzoening die ze al in meerdere staten hebben gehouden, ontmoetten ze tot nu toe geen lotgenoten die zo ver kwamen dat ze vriendschap konden sluiten met de ‘andere kant’.

Kruispunt in ons leven

“We hebben een heel mooie relatie. We zijn als zussen voor elkaar en we gaan samen uit eten. Mijn dochter zegt ‘tante’ tegen haar”, zegt Marita over Michelle die er aan toevoegt: “De moord bracht ons op een kruispunt in ons leven. We wisten beide niet meer hoe nu verder te gaan. We hebben allebei op een eigen manier en in ons eigen geloof vernieuwde kracht in God gevonden”. Marita besluit: “Een kind verliezen is het ergste wat er is. Zonder God kun je daar nooit overheen komen”.

Terug naar de homepage