•  

• Home
• Over de UPF / Visie
• Komende Activiteiten
• Ambassadeurs voor Vrede
• Vredesinitiatieven
• Projecten
• Conferenties
  • Agenda
  • Aanmelding
  • Verslag Conferenties
• Publicaties
• Links
• Gastenboek
• Neem contact met ons op

---

---

Verslag conferentie Maart 2008

European Leadership Conference, 7-9 maart.

De van 7-9 maart in “Huize Glory” , Bergen aan Zee gehouden ELC conferentie was de beste en de meest vreugdevolle tot nu toe, zei drs. Wim Koetsier, algemeen secretaris van de UPF Nederland na afloop. Hans Campman, voorzitter van de Amsterdamse afdeling van UPF, merkte op dat veel gasten het gevoel hadden “thuis te komen” in deze sfeervolle setting en dat er een atmosfeer van verbroedering en een waar familiegevoel merkbaar was. Voor de 35 deelnemers uit 10 Europese landen begon de conferentie vrijdagmiddag na een warme lunch met twee inleidende lezingen over de grondbeginselen van de UPF door Tim Miller: "De mensheid als één familie onder God en een leven voor de ander" en "De spirituele en morele dimensie, het gezin als de school van liefde".

Vervolg:

In zijn lezing hield Tim Miller, vicevoorzitter van UPF Europa, zijn gehoor de vraag voor waarover we ons het meest zorgen moeten maken: over de vraag of ons bruto nationaal product stijgt of daalt en over het inkomen per hoofd van de bevolking? Of zouden thema’s als de stabiliteit van onze gezinnen, respect en dankbaarheid en een visie voor het toekomstig geluk van onze nakomelingen ons meer bezig moeten houden? Ook gaf hij aan dat het onderwijsmodel dat in het Westen het meest gehanteerd wordt, dat van een omgekeerde piramide is. Kennis en vaardigheden om te kunnen stijgen op de maatschappelijke ladder zijn de centrale focus, terwijl het aanleren van een familiecultuur, een cultuur “van het hart” en onderricht in ethische beginselen de basis en de voornaamste focus zouden moeten zijn.

"Oorlog en vrede in het Midden Oosten".

Vrijdagavond stond in het teken van de zoektocht naar vrede in het Midden Oosten. De deelnemers maakten kennis met het Middle East Peace Initiative - MEPI, een aansprekend vredesproject dat sinds 2003 door de Universal Peace Federation georganiseerd wordt in Israel en Palestina en waaraan duizenden religieuze en politieke leiders hebben deel genomen. Na een boeiend videoverslag over dit project was het woord aan jhr. dr. Pieter Beelaerts van Blokland, zelf meerdere malen deelnemer aan een 5 daagse MEPI conferentie in Israel en Palestina.

Dr. Beelaerts, voormalig minister van Volkshuisvesting, Commissaris van de Koningin in de provincie Utrecht en burgemeester van Apeldoorn, vervult een actieve rol bij UPF Nederland. Hij begon zijn toespraak met de woorden uit de Bijbel: “Streef naar vrede met heel je hart” en zei dat we het geloof en het Godsvertrouwen moeten hebben van Gideon. Naar vrede verlangen is een emotie, een diep innerlijk gevoel dat je als mens moet volgen. Hij gaf aan dat ‘we in de UPF niet alleen maar tegen oorlog zijn maar ook alles willen doen om oorlog te voorkomen’. “Voedseltekorten en armoede zijn in toenemende mate voorwaarden geworden die oorlog veroorzaken. Voorkomen van oorlog wil steeds vaker zeggen dat we moeten zorgen dat landen voor zichzelf kunnen zorgen, zodat hun burgers te eten hebben.”

Hij gaf aan dat de gevolgen van oorlogsgeweld vaak nog verschrikkelijker zijn dan men zich bewust is en dat er in de moderne tijd belangrijke verschillen zijn met het verleden. Daar waar oorlog eeuwen lang voornamelijk slachtoffers maakte onder soldaten, zijn het in moderne oorlogssituaties steeds vaker burgers en met name ook kinderen die het slachtoffer zijn. Hij wees erop dat verliezen vaak worden weergegeven door aantallen doden en gewonden maar dat oorlogsverliezen veel verder gaan, zowel bij militairen als burgers. Hele groepen verliezen vaak alles wat zij hebben: hun bestaan, hun achtergrond en soms zelfs hun taal. Miljoenen mensen moeten meer dan eens in hun leven een totaal nieuw bestaan opbouwen. Dr. Beelaerts noemde echter wel met nadruk de trauma’s die oorlogsomstandigheden, veel meer dan vaak wordt aangenomen, veroorzaken bij militairen. Volgens recente onderzoeksgegevens loopt 80% van de militairen in gevechtssituaties de kans levenslange oorlogstrauma’s op te lopen.

"Oorzaken van conflicten en oplossingen", gastsprekers.

Op zaterdagochtend sprak Tim Miller over : "Oorzaken van conflicten” en "Conflictoplossingen – de weg naar vrede en samenwerking” . Na de lunch en een wandeling naar het Bergense Noordzeestrand, waarvan iedereen verfrist terug kwam door het heldere weer en de zeer stevige wind, begon een “miniconferentie” met twee prominente gastsprekers.

“Veiligheid en ontwikkeling als voorwaarden voor vrede”.

De eerste gastspreker tijdens deze middag was prof. dr. Meine Pieter van Dijk, econoom en professor in Water Services Management bij het UNESCO-IHE Instituut voor Water Educatie. Ook is hij professor in Urban Management in Emerging Economies aan de Erasmus Universiteit en verbonden aan de “Maastricht School of Management”. Vanaf 1973 heeft hij in ontwikkelingslanden gewerkt en hij is nauw betrokken bij het opleiden van jonge Afrikaanse managers.

“Economie en Vrede”

Prof. van Dijk's lezing werd begeleid door een uitgebreide PowerPoint presentatie en was hoofdzakelijk gebaseerd op Oxford professor Paul Collier's boek "Bottom Billion". Enkele decennia geleden werd gesproken over ontwikkelde en onderontwikkelde landen maar deze benaming is terecht vervangen door “ontwikkelingslanden”, stelt dr. van Dijk en hij merkt op dat van de zes miljard mensen op de wereld er twee miljard in de rijke landen leven en een miljard in de allerarmste landen. In deze laatste groep is niet of nauwelijks sprake van enige ontwikkeling, terwijl bij de overige drie miljard, die ergens tussen rijk en straatarm inzitten, wel degelijk sprake is van economische ontwikkeling, hoewel soms op bescheiden schaal.

Investeringen voor armoedebestrijding vanuit de rijke landen gaan gewoonlijk richting deze middengroep, maar van Dijk beklemtoont met Collier dat dergelijke hulp zich met name zou moeten richten op de armste groep, de "bottom billion", niet in de laatste plaats omdat vanuit deze landen het gemakkelijkst terroristen gerekruteerd kunnen worden.

Poverty trap.

De allerarmste landen zitten gevangen in een “poverty trap” (armoedeval). In zijn boek geeft Collier de vier belangrijkste elementen aan waaruit deze val bestaat.

1. De “conflict trap” (conflictval).

Conflicten in een land kunnen veroorzaakt worden door politieke of etnische verdeeldheid maar het onderliggende probleem is meestal economisch van aard. “Religieuze bindingen zijn geen echte oorzaak voor conflicten”, was van Dijk het met secretaris generaal van de VN Ban Ki-Moon eens, die eerder beweerde dat het conflict in Sudan/Dafur niet echt over religieuze verschillen ging maar over natuurlijke hulpbronnen: wanneer mensen wanhopig zijn door armoede zijn ze sterk geneigd om zich bij een groep, zelfs een militaire, aan te sluiten zodra die een beter leven in het vooruitzicht stelt. Een eenmaal begonnen conflict leidt dan gemakkelijk tot een vicieuze geweldscirkel.

2. De “natural resource trap”: (natuurlijke hulpbronnenval).

De overvloed aan natuurlijke hulpbronnen kunnen net zo goed een vloek als een zegen zijn. Het kan leiden tot corruptie en tot grote overheidsuitgaven die niet oneindig zijn vol te houden. Nederland is geen arm land maar van Dijk wees op de hoge uitgaven van de Nederlandse overheid vanuit de inkomsten door aardgas in de 60er jaren. Deze uitgaven moesten snel teruggesnoeid worden toen deze inkomsten terugvielen. De gulden was ondertussen te hard geworden door de aardgasverkoop aan het buitenland, de Nederlandse concurrentiepositie werd moeilijker, waardoor de export terugliep en de werkloosheid toenam: de “Hollandse ziekte” was een feit. Op vergelijkbare manier kunnen gemakkelijk verkregen inkomsten uit natuurlijke hulpbronnen in ontwikkelingslanden de productie-industrie ontmoedigen, de export bemoeilijken en een land minder geschikt maken om adequaat te reageren op plotselinge prijsveranderingen. Ook merkte van Dijk op dat zelfs ontwikkelingshulp de groei kan smoren doordat export ontmoedigd wordt.

3. Opgesloten tussen slechte buren.

In deze situatie kan een land niet gemakkelijk deelnemen aan internationale handel. Collier en van Dijk: “Een land doet er goed aan, voortdurend te investeren in de relatie met zijn buren en te streven naar goede kustverbindingen. Een land dat zich de status van regionaal toevluchtsoord weet te verschaffen kan hier van profiteren bij haar internationale handel”.

4. Slecht bestuur.

Jammer genoeg zijn de Wereld Bank en het Internationaal Monetair Fonds (IMF) geen optimale waakhonden geweest. Een van de vele voorbeelden van corruptie: van de 20 miljoen Euro die Tsjaad ontving voor gezondheidszorg is slechts 1% gebruikt voor het bouwen van ziekenhuizen op het platteland. Maar prikkels voor verandering dienen uiteindelijk uit de bevolking zelf te komen, een land moet zijn eigen “helden” voortbrengen. Hoe hoger het percentage mensen met een middelbare opleiding, des te waarschijnlijker is het dat een land een blijvende ommekeer ten goede kan maken. De praktijk wijst uit dat hervormingen eerder tot stand komen na een burgeroorlog, hoe droevig deze constatering ook is.

Prof. van Dijk onderbouwde zijn opmerkingen met praktijkvoorbeelden uit o.a. Zimbabwe, Bangladesh, Tsjaad en Tanzania. Als positief voorbeeld noemde hij het creëren van 3 miljoen banen in de textielindustrie in Bangladesh; Hij benadrukte meermaals dat Collier’s stellingen op onderzoek gebaseerd zijn en niet op zijn persoonlijke mening. 70% van de armste landen bevindt zich in Afrika, kapitaalvlucht is een groot probleem, evenals het vervalsen van uitvoerdocumenten.

Belangrijke conclusies uit Collier’s boek:

Afrika heeft geen gezonde middenstand opgebouwd door het scheppen van banen in de industrie. In plaats van voornamelijk ruwe grondstoffen uit te voeren had Afrika exportartikelen moeten produceren. Het succes van Azië heeft het voor Afrika, dat meer toegang nodig heeft tot Europese markten, moeilijker gemaakt zich te ontwikkelen.

China en India hebben meer van de globalisering geprofiteerd dan andere landen. Van deze landen moeten de arme landen leren hoe men (industriële) activiteiten kan ontwikkelen die buitenlands kapitaal aantrekken. Ethiopië heeft bijvoorbeeld veel gedaan om het toerisme te bevorderen. Collier merkt ook op dat men waakzaam dient te zijn voor een mogelijke “boom” in 2008 die zou kunnen resulteren in meer corruptie.

Belangrijk bij vaststellen toekomstig internationaal beleid:

Tenzij fundamenteel opgelost, hebben conflicten de neiging binnen een decennium weer de kop op te steken. Collier merkt op dat landen geholpen moeten worden bij het maken van effectieve wetten en handvesten en dat rijke landen een handelspolitiek moeten ontwikkelen die marginalisatie tegengaat.

Belangrijkste conclusie van het boek “Bottom Billion” is, zoals gezegd, dat er bijzondere aandacht moet komen voor de allerarmste landen. Wat betreft ontwikkelingshulp: deze wordt doorgaans beperkt tot “noodhulp”, maar soms is militaire tussenkomst noodzakelijk zoals in Darfur.

Dr. van Dijk benadrukte tenslotte dat hij ondanks de moeilijkheden een "Afro-optimist" is en dat “slecht nieuws als eerste in de krant komt”, waardoor het publiek soms een overdreven negatief beeld van een land heeft, wat vaak weer de ontwikkeling van het toerisme bemoeilijkt.

“Veiligheid als voorwaarde voor vrede”.

Dr. Willem van Eekelen, voormalig minister van defensie, staatssecretaris en ambassadeur en warm voorstander van een verenigd Europa, evenals van Atlantische en Europese samenwerking, sprak over “Veiligheid als voorwaarde voor vrede”. (Vanwege tijdwinst is besloten het verslag in het Engels door Christopher Davies over deze lezing over te nemen).

Dr. van Eekelen had recently returned to India and had seen huge changes since he was Ambassador for the Netherlands in the late 1950s. It had then been thought that India would never be able to feed itself, but though it now had three times the population, there seemed to be enough food.

He had also served in Africa, much of which still lacked basic infrastructure. It was difficult to develop if farmers could not easily get to market. The Microcredit system, supported by Princess Máxima, was especially helpful to women in Ghana where, he joked, "women work and men talk". Development aid should lead to trade.

Security: it was difficult to help all that one might wish since developing countries were so insistent on "sovereignty" and did not want "interference" from outside. He had wanted to help in Rwanda. Kofi Annan had developed the concept "responsibility to protect": the intervention by external actors (preferably the international community through the UN) in a state that is unwilling or unable to prevent or stop genocide, massive killings and other massive human rights violations. But, Dr Van Eekelen asserted, if you started an intervention, you needed to also envisage the future. America had not done this in Iraq. Military victory might be the easiest, you then needed stabilization and development, including ensuring good governance, with clear definition of the powers of government and governmant officers.

Dr. van Eekelen looked at Development by first summarizing attempts at international cooperation since World War 2. He opined that the United Nations charter agreed in 1945 was still a “pretty good, even remarkable document”, noting that international security was vested ultimately in the Security Council. In 1949, NATO clarified a nation’s right to self defence. In 1954, the 1948 Treaty of Brussels led to the Western European Union (WEU), the main purpose of which was to prevent France and Germany ever again warring together. He had been Secretary General from 1989 to 1994 and Dutch friends had joked that WEU actually stood for Willem’s Eigen Unie (Willem’s Own Union).

The 1950 Coal and Steel Community (E.G.K.S.) was largely the creation of Robert Shuman and Jean Monet, who had suggested “if you have a problem, don’t attack it head on; try to put it in a wider, different context, for mutual benefit”, a maxim dr. Van Eekelen also sought to apply in his own life. Functional integration of German and French industries could also help prevent development of industry for military use.

He then looked at the present European Union, how the “communitarian model” of having the Commission that proposed changes to be considered by the Council of Ministers and EU Parliament (with decisions being upheld by the European Court) helped avoid national disagreements.

Suggestions as to how the EU might further develop had included helping resolve the Middle East (basically Israel/Palestine) impasse and voting together at the UN. The US had carried the most influence in the Middle East, but the Iraq war had lessened this somewhat.

When he had attended the recent UPF Summit in Washington, he had said had he merely observed the situation as it was now, say as a visitor from Mars, the answer would seem obvious, but there were thousands of years of history to reckon with. What each side wished for was “recognition”.

There was a precondition to discussion and both sides should consider taking the first step. Israel should announce there would be no more new settlements and no development of existing settlements – and Palestine should stop the terrorist attacks and firing of rockets. Then one could start negotiations.

There was then the need to agree boundaries, with corridors. Territories might have to be exchanged. This should not be so difficult. The return of refugees was a bigger problem. Who was a refugee? Israel would take some but not all. Jerusalem was the biggest problem. Both sides wanted it to be their capital and there were also disputes over the Holy Sites. It might be a solution to put the city under international or UN protection.

He had greatly valued his experience with UPF’s Middle East Peace Initiative (MEPI). He had expected Ramallah to be all in ruins, but the devastation was “smaller than this building”, the media had been misleading, in fact Ramallah seemed rather prosperous. Tragically, all the Christians he had met in Bethlehem wanted to leave, they saw no future there. This, he said, was his picture from Mars; but he would rather say from Venus. Men were from Mars, women from Venus – and women were more of a source of peace.

Discussions:

Possibly inevitably, the question of Iraq arose. Even though Saddam was a dictator, was the damage justified? The US had hoped that Iraq oil production would be quickly restored and that it would pay for reconstruction, they had not been prepared for attacks on their troops or the Shia, Sunni, Kurd conflicts, now it was greatly feared that, with the support of Iran, the Shia might take over the country. However, he was optimistic, the Iraqis themselves were now understanding their difficult situation, attacks were diminishing.

Fundamentally, the problem was that Iraq was an artificial construction, a result of the carve up of the Ottoman Empire after World War 1.

Pakistan, India and Afghanistan were also discussed, Dr. Van Eekelen suggesting ways through the complexities and dilemmas; we wanted democracy, but what if that led to disintegration of states? He appreciated how a great man might bring a big change, as Sadat had done in signing a peace agreement with Israel.

An Egyptian woman suggested that the solution to the problem of Jerusalem might be that it became solely a religious center, under the administration of UPF. Dr. Van Eekelen liked the idea, but felt it might not be acceptable to either side! He ended by saying that he had appreciated MEPI “enormously, it was a perfect programme, we met people from all sides and all levels and areas of society, full marks to MEPI”.

In answer to a final question, he felt that difficulties in the Balkans would be resolved, including Kosovo, with cooperation from the UN, NATO and the EU. Again, returning to his saying that simple solutions that might be proposed by someone from Venus were made more difficult by history, he mentioned that Jugoslavia had also been an artificial post World War 1 creation that had only been held together by Tito’s manouvering and manipulation.

Zondag: leven en werk van de oprichter van UPF, reflecties.

Zondagochtend werd vervolgd met: “Een Leven voor Wereldvrede: Leven en Werk van UPF’s oprichter dr. Sun Myung Moon” . Deze presentatie gaf een indruk van het leven van dr. Moon vanaf zijn jeugd in het huidige Noord Korea en het begin van zijn spirituele missie: deze begon op Paasmorgen 1935 toen hij als 15 jarige jongen in diep gebed verzonken was en hij een spirituele ontmoeting had met Jezus. De deelnemers hoorden Tim Miller vertellen hoe de jonge Moon tegen de verdrukking in op zoek ging naar diepe universele waarheden, hoe hij zijn eerste volgelingen vond in het arme vooroorlogse Korea en hoe vervolging en zelfs ruim twee en een half jaar in een communistisch vernietigingskamp hem er niet van konden weerhouden met zijn missie door te gaan. Tenslotte werd uitgelegd hoe dr. Moon’s levenmissie voor wereldvrede zich ontvouwd heeft via de stadia van kerk en van familiebeweging tot de huidige universele vredesbeweging UPF, de koepelorganisatie waaronder de vele vredesprojecten en –organisaties waar hij het initiatief voor heeft genomen nu ressorteren.

Nationale, religieuze en etnische achtergronden.

De deelnemers aan deze conferentie kwamen uit het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Duitsland, Zweden, Noorwegen, Finland, Algerije, Macedonië, Bosnië, België en Nederland. De godsdienstige achtergronden van de deelnemers varieerden van Islam, Hindoe, protestants christelijk, Heiligen der Laatste Dagen ( Mormonen) en rooms katholiek. Enkele van de gasten uit Zweden hebben Afrikaanse wortels terwijl drie deelnemers uit het Verenigd Koninkrijk een Indiase achtergrond hebben.

Reflecties van enkele deelnemers:

Algerijnse advocate, Moslima: “Ik voel mij verrijkt door deze conferentie; ik heb het gevoel dat ik iedereen hier aanwezig al langer ken. Vanuit mijn godsdienst, de Islam, die een godsdienst van goedheid is, ben ik hier gekomen en ik heb veel dingen herkend. Innerlijk gesterkt keer ik terug naar mijn gezin en mijn mensen in Frankrijk waar ik nu woon.”

Dr. Gopalakrishna Rao, Engeland, Hindoe: "Ik heb God gebeden dat Hij mij mensen zou laten ontmoeten uit vele delen van de wereld en dit is uitgekomen, ook tijdens dit weekend. Ik ben zeer onder de indruk van dr. Moon’s lijden. Meer nog dan datgene dat hij onderwijst is het zijn leven dat een diepe indruk op me heeft gemaakt."

Dr. Jukka Laine, gepensioneerd bisschop van de Mormoonse kerk uit Finland: “Het is heel speciaal om bij jullie te zijn. Ik voel een grote liefde als in een groot gezin; Gods geest is zeer sterk aanwezig tijdens dit samenzijn. Ik ben zelf pianist en organist en ik heb enorm genoten van de muziek, speciaal van de talenten van mr. Campman”.

Vanja Bergstrom Krupa uit Zweden: ”Ik ben gedoopt in de Zweeds Lutherse kerk en ben op mijn 21ste overgestapt en rooms katholiek geworden vanwege de sterke familiewaarden. De UPF heeft mijn hart geopend en ik merk dat alle dingen die ik mijn hele leven al belangrijk vind, hier een centrale plaats hebben. Maar het is ook zo dat bij de UPF het onderscheid tussen religies wegvalt want alle hoge idealen die de verschillende religies hebben nagestreefd, zijn terug te vinden in de visie die men hier onderwijst. Het positieve, het opbouwende en het familiegevoel dat ik hier aantref inspireert mij enorm”.

Dr. Godal, Verenigd Koninkrijk, Moslim, richtte een dringend verzoek tot alle deelnemers: “Open alstublieft uw ogen, uw geest en uw hart. Islam betekent “vrede en veiligheid”. Moslims zijn geen buitenaardse wezens, het zijn ook normale menselijke wezens. Moslims zijn nederige mensen vanwege hun sterke geloof in Allah (God). Ik wil u allen hartelijk bedanken dat ik in uw midden mocht zijn.”

Benjamin Zulum, accountant, 26 jaar, Moslim uit Bosnië: “Ik ben opgegroeid in een oorlogsgebied, met een oorlog gevoerd van huis tot huis. Er zijn veel NGO’s in mijn land maar veel van deze organisaties werken niet effectief. Er zouden meer organisaties met een agenda als de UPF moeten zijn. Ik ben hier vandaag omdat mijn moeder (diplomate in Tel Aviv, red.) deze keer niet kon komen en ik beschouw dit als een groot geluk voor mij.”

Petros (Dallas) Gebreyesus, nationale bekendheid in Zweden vanwege zijn inzet voor extreem moeilijk jongeren: “Ik werk momenteel in Zweden met 165 jongens en meisjes die niemand anders wil hebben. Ik maak topstudenten en sportkampioenen van hen maar niet alleen dat. Ik geef ze ook een geloof en een visie. Bij de UPF tref ik mensen die dit idealisme en deze liefde ook hebben en iedereen een kans gunnen, ondanks iemands achtergrond en verleden”.

Terug naar de homepage